Jean-Marie wou niet naar het leger en deed in de plaats daarvan 2 jaar burgerdienst in Congo. Ze trouwden in 1970 en vertrokken vrijwel onmiddellijk. Ze verbleven in een Belgische missie in de brousse. Er werd veel over en weer geschreven, maar een brief was ongeveer 6 weken onderweg.

In februari 1972 kreeg ons moeder een hersenbloeding en wij, op het thuisfront, wilden Jean-Marie thuis. We telefoneerden naar een missie in Kinsjasa, in de hoop dat de boodschap hem spoedig zou bereiken. En we stuurden ook een telegram, want volgens de dokters in het UZ zou ons moeder het niet halen. Maar op dag 3 ontwaakte ze uit haar coma. Er werd een operatie voorgesteld voor een aneurysma op de slagader. Die operatie werd met succes uitgevoerd. Ondertussen nog steeds geen nieuws uit Congo.

In de zomer van 72 kwamen Jean-Marie en Monique naar huis. Een busje van de firma De Mulder (onze buren) werd ter beschikking gesteld om met familie en vrienden naar Zaventem te kunnen rijden. De (jonge) mannen zijn die nacht niet gaan slapen, de vrouwen eventjes, omdat het hen niet lukte om wakker te blijven.

's Anderendaags was het feest en dat werd buiten gevierd, want het was aangenaam zomerweer. Jean-Marie had als "welkomstgeschenk" een fles whisky van Johny Walker gekregen. Alleen was die whisky door Paul, mijn man, en onze Paul bereid. In de fles was water met een klein beetje koffie. Je kon het verschil met de echte whisky niet zien. Na de koffie werd aan Jean-Marie gevraagd om te trakteren. De daders wachtten vol spanning op de reactie. Willy Van Gysegem fronste de wenkbrauwen en keek ons onderzoekend aan. Maar bompa zei: "Geef ons nog enen!!!" Pas toen vertelden we wat er aan de hand was met de whisky..