Tante Laura (van nonkel Jules) kwam af en toe bij ons op bezoek en kocht zo nu en dan ook kleertjes voor de kinderen. Zo had ze voor Sofie (tussen 2 en 3 jaar) al een dozijn slipjes met bloemetjes gekocht. Nu moet je weten dat kleine meisjes in die tijd heel kort gekleed gingen, zodat hun slipje altijd zichtbaar was. Ikzelf was niet meteen te vinden voor de slipjes met bloemetjes, mijn dochter des te meer. Ik deed dus een beroep op haar klein hartje. Zei dat er zoveel arme kindjes waren van wie de papa en de mama niet genoeg geld hadden om kleren te kopen. En ja hoor, de slipjes mochten meteen naar de arme kindjes. Toen tante Laura de volgende keer kwam, nam ze Sofie bij zich en vroeg: Sofieke, laat mij eens kijken, welke maat heb jij nu?

Ik: Oh tante Laura, je moet haar geen kleertjes meer kopen hoor. Want ze weet niet wat eerst aandoen.

Sofie: Ja, want mijn moeke heeft die slipjes met die bloemetjes aan de arme kindjes gegeven.

Juist. Ik kreeg een kop als een tomaat. Tante Laura lachte wat ongemakkelijk. En dan zijn we maar over iets anders beginnen praten.