Bernard (8 à 9 jaar) was met de fiets gevallen en had een lichte hersenschudding. Hij moest niet in het ziekenhuis blijven, maar werd wel naar huis gestuurd met platte rust in het vooruitzicht. Dat betekende dat hij zich stierlijk verveelde, dus begon hij boeken te lezen tot zijn hersens ervan kronkelden. M.a.w. we mochten opnieuw met hem naar het ziekenhuis.

Deze keer moest hij blijven. Het was weekend en er was niet zoveel personeel aanwezig. Om de verveling enigszins te breken, mocht hij de kamer delen met een jongen van ongeveer dezelfde leeftijd. Die had echter wel een hartkwaal en lag aan een machine die zijn vitale functies registreerde. Dat viel ook Bernard te beurt. De jongens konden goed met elkaar opschieten. Dus kwamen ze al snel tot een akkoord om de machines eens te testen. Hoe zou zo'n machine reageren als ze zolang mogelijk hun adem probeerden in te houden?

In de kortste keren stond er een verpleegster in hun kamer. Gelukkig met de nodige zin voor humor, als 't maar niet meer gebeurde. Maar hoe zou de machine reageren als ze plots heel snel zouden gaan ademen? Voor de jongen met de hartkwaal sloeg de machine al vlug alarm.

Toen werden de machines maar afgekoppeld voor de rest van het weekend.