De overgang van de kleuterklas naar het 1ste leerjaar vond ik een absolute ramp. Ik was helemaal niet geïnteresseerd in wat daar gebeurde en ik miste de speelse activiteiten van de kleuterklas. En dan was er juffrouw Maria. Ze was pas afgestudeerd, maar ze regeerde met ijzeren hand, zoals dat in die tijd de gewoonte was.

Op een maandag, nadat ik de vorige dag wegens een bezoek aan meetje Maria eigenlijk te laat in mijn bed was geraakt, viel ik in de namiddag in slaap in de klas. Juffrouw Maria vond er niets beter op dan een natte spons op mijn hoofd uit te wringen. De hele klas lachte uiteraard.

Als je iets mispeuterde moest je naar voor komen, je hand op haar lessenaar leggen en dan sloeg ze met een regel op je kneukels. Gabriël Volckaert trok zijn hand steeds weg en dan kwam die regel keihard op haar lessenaar terecht. Dat die dat durfde... Ik had daar de grootste bewondering voor.

Zo ging het er in die tijd aan toe. Ouders zowel als leerkrachten konden de kinderen bont en blauw slaan, geen haan die ernaar kraaide. Kinderen moesten luisteren en gehoorzamen. Want "wie de roede spaarde, hield niet van zijn kinderen."